Czy to możliwe, że kiedyś nienaiwdziłam książek?

Jeszcze do niedawna książki omijałam szerokim łukiem, a teraz bez nich nie potrafię żyć.


Jako mała dziewczyna bardzo lubiłam gdy mi czytano książki. Czytała mi mama, czytała mi babcia, czytała ciocia, czytał tata i nawet czytał wujek. Bardzo lubiłam gdy czytano mi Calineczkę i  Słowika. Lubiłam też inne baśnie, ale to te najbardziej męczyłam. Czytano mi w dzień, czytano mi do snu. Więc dlaczego gdy zaczęłam chodzić do szkoły i nauczyłam się czytać, nie lubiłam książek?

Patrząc na to, że w mojej rodzinie prawie wszyscy czytają i nie tylko rodzice, ale także babcia, ciocia a nawet młodsza kuzynka. Ja bardzo nienawidziłam czytać. Jeszcze do niedawna, książka która miała około 300-400 stron była dla mnie mega gruba i mówiłam "będę to czytać przez 5 miesięcy"
Teraz takie książki to dla mnie nic i wcale nie czytam ich przez 5 miesięcy :)

Powód przez który nie lubiłam książek, jest to zmuszanie do przeczytania lektur. Naprawdę tego nie lubiłam i zamiast zachęcać mnie, to odstraszano.
Przez wszystkie lata szkole przeczytałam około 5-10 lektur. Zastanawiam się, jakim cudem ja zdawałam z języka polskiego! : o

Do książek zachęciłam się przez Harrego Pottera. To od tej cudownej serii o chłopcu który przeżył rozpoczęłam swoją przygodę i uwielbienie do książek. Ale mimo tego i tak nie czytałam zbyt dużo.  Jedna lub dwie książki na miesiąc. Zdarzało się, że w ogóle w danym miesiącu nic nie czytałam, ale im więcej książek czytałam, tym bardziej to kochałam. Im bardziej kochałam, tym więcej chciałam.

I skończyło się, że nie wyobrażam sobie życia bez książek. Jak gdzieś jadę, zawsze muszę mieć przy sobie książkę.  Codziennie muszę coś przeczytać. Nawet z 5 stron! Gdy nie przeczytam czegoś, czuję wtedy, że czegoś mi brakuje.

Czasem nie wierzę, że jeszcze 3 lata temu nie czytałam.

Książki są czymś cudownym, co mnie w życiu spotkało. Niestety od wielu lat zmagam się z depresją i różnymi lękami. Do niedawna jeszcze bałam się ludzi. Nie miałam celu i gniłam w swoich problemach. Fakt, faktem, że nadal się zmagam z problemami i w prawdzie nie jest kolorowo, ale mam coś, co mi pomaga oderwać się od problemów, a nawet sprawia, że sobie powolutku radzę. Tym wspomagaczem jest mój blog.  Mam swój cel, wyrażam swoje zdanie na temat czegoś, co kocham. Poznaję też ludzi, a przecież jeszcze niedawno nie chciałam się z nikim kontaktować. Ale w życiu są takie momenty, że człowiek znajduje w czymś oparcie. Coś co sprawia, że nie musi ciągle zadręczać się problemami, coś co może mu pomagać. Czy to taniec, czy to malowanie czy czytanie. Robi to co kocha i to sprawia, że czuje się lepiej.
Ze mną właśnie tak jest.

To tyle z mojej historii o tym, jak to się stało, że nienawidziłam książek i jak zaczęłam je kochać :)
A jak było z wami? Kiedy zaczęliście czytać? Też mieliście problemy z czytaniem w podstawówce?